Χρέος

«Ιδιωτικό Χρέος», είναι τα ποσά που χρωστά κάθε πολίτης στις Τράπεζες
«Δημόσιο Χρέος» ΔΧ είναι τα ποσά που χρωστά το κράτος.

Και αν τα πήρε το κράτος για να φτιάξει έργα, θα χρωστούσε, αλλά θα υπήρχαν τα έργα τα οποία θα απολάμβαναν οι Έλληνες πολίτες.

Στη Δημοκρατία, κατά τη μεταπολίτευση επικράτησε το κομματικό και όχι το κοινωνικό όφελος. Έτσι τα κόμματα χρειάζονταν χρήματα για:

1. Τη μισθοδοσία των διορισμένων ψηφοφόρων τους δηλ. του μηχανισμού αγοράς ψήφων και

2. Την οικονομική ολιγαρχία. Της τα έδιναν μέσω υπερτιμολογήσεων των δημοσίων έργων και των κρατικών προμηθειών ενώ ένα μέρος επέστρεφε στα κόμματα, με τη μορφή προεκλογικών ή τακτικών ενισχύσεων (π.χ. Siemens)

Τα κόμματα δεν διέθεταν τα τεράστια ποσά που έτρωγαν μαζί με τους «φίλους» τους. Και επειδή δεν μπορούσαν να βρουν χρήματα σαν κόμματα έλεγαν ότι τα χρειάζεται η κοινωνία και τα έπαιρναν σαν κράτος αφού αυτοί κυβερνούσαν και τα χρήματα τα ονόμασαν κρατική αντί για κομματική δαπάνη
Η πτώχευσή μας οφείλεται στα χρήματα που πήραν τα κόμματα σαν διαχειριστές της εξουσίας, αλλά τα χρέωσαν σε κάθε πολίτη, ενώ αυτοί περνούσαν καλά μοιράζοντας το χρήμα και την εξουσία στις οικογένειές τους και στους φίλους τους.

Τώρα όμως πρέπει να πληρωθεί ο λογαριασμός. Να πληρώσουν αυτοί; Όχι.

Τώρα λένε ότι η Ελληνική κοινωνία δανείστηκε αυτά τα ποσά, που τώρα δεν μπορεί να εξοφλήσει.
Έτσι δανείστηκαν (για λογαριασμό των πολιτών αφού τους απόσπασαν τη σχετική εξουσιοδότηση μέσω εκλογών) από τον τοκογλύφο (ΔΝΤ –ΕΚΤ- ΕΕ) της γειτονιάς. Και αν δυσκολευτούν θα κάνουν και συγκυβέρνηση, αρκεί να πληρώνει τα χρέη τους ο λαός.  

 Θα τους αφήσουμε;